Pse duhet të flasim për veshjet intime
Ne i përdorim më shumë se çdo veshje tjetër, dhe asgjë nuk është më shumë në kontakt me lëkurën, sesa ato. Ato janë me ne në momentet më personale të jetës sonë – në kohë të mira e sfiduese; janë funksionale, intime, seksuale; janë pasqyra e një momenti kulturor. Por janë edhe politike! E kam fjalën për të brendshmet, një nga mjetet më të rëndësishme në koleksionin tonë sartorial. E megjithatë, shumicën e kohës, ne mbajmë një qëndrim të sikletshëm dhe shpërfillës ndaj tyre. Por pse ndodh kjo?
Kjo pyetje më kishte mbetur në mendje për disa vite me radhë para se unë dhe shoqja e kolegia ime gazetare Emily Cronin, nisëm Hello Girls, një podkast vetëm për veshjet intime të grave. Vendosëm që të brendshmet të ishin një temë që ia vlen të diskutohet imtësisht dhe duke gjykuar nga reagimet e shumta që kemi marrë që nga fillimi i serive në mars të vitit të kaluar, është e qartë se nuk jemi të vetmet që mendojmë kështu.
Titulli i podkastit tonë i jep një fytyrë tjetër fushatës famëkeqe reklamuese të Wonderbra ‘Hello Boys’ me Eva Herzigová dhe dekoltenë e saj të hapur, e cila bëri bujë kur u shfaq në stendat e afishimit në Mbretërinë e Bashkuar në vitin 1994. 30 vjet më pas dhe, me ndërgjegjësimin për patriarkalizmin dhe dëmin që shkakton, ne e kuptojmë se kur bëhet fjalë për të brendshmet që ne gratë veshim, është perspektiva femërore ajo për të cilën duhet të kujdesemi.
Ne besojmë se veshjet intime janë baza e gjithçkaje, jo vetëm një bisedë e këndshme. Dhe ka kaq shumë për të folur. Ideja jonë për atë që është apo nuk është e pranueshme, çfarë është seksi dhe çfarë është e rehatshme, ka ndryshuar. Tashmë nuk ka asgjë të re. Të brendshmet vazhdojnë të përshtaten, duke pasqyruar shoqërinë. Janë një sensor i mirë përmes të cilit monitorohet statusi i grave me kalimin e kohës.
Ndryshimi nga korseja në sutiena të thjeshta në vitet ’20 ishte tregues i luftës së grave për barazi dhe për të drejtën e votës. Siluetat ultra-femërore të koleksionit “New Look” të Dior në vitet ’50 pasqyruan një dëshirë për një kthim në strukturat tradicionale të familjes pas traumës së Luftës së Dytë Botërore. Edhe pse femrat në fakt nuk i dogjën sutienat e tyre në fund të viteve ’60, gjimbajtëset e reja me forma të thjeshta dhe natyrale të asaj kohe hodhën poshtë idetë e mëparshme të feminitetit tradicional dhe i bënë jehonë revolucionit seksual dhe mbërritjes së pilulës kontraceptive. Për të mos përmendur zemërimin e shoqërisë konservatore të viteve ’80, kur Madonna këndoi Like A Virgin me sutiena të dukshme haptazi dhe asgjë më shumë.
Në fillim të viteve 2000 ne qeshnim me mbathjet trashanike të Bridget Jones. Pse? Sepse ato shfaqën idenë e një gruaje që nuk ishte më e dëshirueshme? Por, a nuk ishin korsetë mbajtëse të Bridget thjesht një përpjekje për t’iu përshtatur pritshmërisë së pamundur fizike që shoqëria ua impononte dhe ende ua imponon grave? Ndoshta, ndoshta jo. Dua të them se ishte për të qeshur; të brendshmet zakonisht ju bëjnë për të qeshur, por ajo që fshihet pas së qeshurës mund të jetë komplekse dhe me nuanca.
Sot dukemi më të gatshëm për të përqafuar ato nuanca nëpërmjet markave që arrijnë pritshmërinë tonë të shumëllojshme, e megjithatë, ne nuk jetojmë aspak në një botë feministe. Mund të ndihemi të irrituar nga reklama e Hello Boys ose të shprehim keqardhjen për ata që e konsideronin atë disi të emancipuar për kohën, por ja ku jemi në vitin 2023 ende duke luftuar patriarkalizmin dhe në të njëjtën kohë duke përqafuar veshjet gjysmë lakuriqe dhe tangat e dukshme. A jemi vërtet shumë më përparimtarë? Nuk po i mbaj anën askujt, por thjesht do të doja të theksoja se, kur bëhet fjalë për të brendshmet, ka shumë për të gërmuar.
Hello Girls mund ta ndiqni në Spotify, Apple dhe në çdo platformë tjetër ku dëgjoni podkaste në
Kate Finnigan është shkrimtare që jeton në Londër e cila shkruan për “Financial Times”, “The Gentlewoman”, “The Observer” dhe “Vogue”
