“Mbretëria e Bashkuar do të zbatojë një sistem torturash”: Mbrojtësi i të drejtave të njeriut,Behrouz Boochani, na paralajmëron lidhur me planin për të dërguar azilkërkues në Ruandë

Pasi kërkoi azil politik në Australi, shkrimtari Behrouz Boochani u dërgua në Qendrën e Ndalimit në ishullin Manus në Papua Guinean e Re, ku qëndroi për gjashtë vjet. Sot ai shkruan ekskluzivisht për Service95 nga shtëpia e tij në Zelandën e Re se pse torturat që ai pësoi do të përsëriten nëpërmjet planit të qeverisë britanike në Ruandë

Në vitin 2013, jeta ime si shkrimtar dhe aktivist kulturor në Iran ishte e pasigurt. Për shkak të punës sime, isha në shënjestër të qeverisë, dhe kur gardianët arrestuan disa nga kolegët e mi, e kuptova se duhej të largohesha. Nuk ishte e lehtë të gjeja një vend të sigurt. Shkova në Indonezi, por sapo mbërrita, kuptova se policia mund të më dëbonte në çfarëdo momenti pa asnjë shpjegim. Kështu që shkova në Australi, sepse mendova se do të isha i sigurt atje. Por shteti që shpresoja se do të më mbronte, më internoi në një ishull të largët në Oqeanin Paqësor. Këtu, sipas politikës Operacioni për mbrojtjen e kufijve australianë, u mbajta si i burgosur për më shumë se gjashtë vjet dhe u privova nga të drejtat themelore të njeriut. Shumë njerëz nuk janë në dijeni se njoftimi i fundit nga qeveria e Mbretërisë së Bashkuar për të transportuar me forcë azilkërkuesit në Ruandë i referohet në mënyrë të qartë planit australian për refugjatët. Në praktikë, azilkërkuesit në Mbretërinë e Bashkuar do të dërgoheshin 7200 km larg në Ruandë dhe do të strehoheshin në kampe refugjatësh, ndërkohë që janë në pritje të shqyrtimit të kërkesave të tyre për azil. Ndërkohë, ata do të nxiten të ‘rindërtojnë jetën e tyre’ në një shtet autoritar me një histori të mjerueshme të të drejtave të njeriut. Kur OKB-ja arriti në përfundimin se në vitin 2015 politika e australiane për imigracionin “ishte në shkelje sistematike të konventës ndërkombëtare kundër torturës”, kryeministri i asaj kohe, Tony Abbott, reagoi me zemërim ndaj këtyre përfundimeve. Por duke qenë vetë një refugjat i tillë sipas ligjit australian, jam i vetëdijshëm për implikimet e tmerrshme të kësaj politike. Makthi im filloi kur mbërrita në ishullin e Krishtlindjeve me varkë me azilkërkues të tjerë. Aty na arrestuan të gjithëve dhe pas disa javësh, na çuan nëpër burgje në det të hapur në ishullin Manus, Papua Guinea e Re dhe Nauru. Qeveria australiane na mori peng dhe nuk na lejoi të bënim kërkesë për azil në një shtet tjetër ose të transferoheshim në Australi ku kishim kërkuar azil. Ne nuk ishim në gjendje të ushtronim të drejtat tona sipas ligjit ndërkombëtar dhe u trajtuam si kriminelë në bazë të politikës së brendshme australiane, e cila shtrihej përtej kufijve të saj në Papua Guinenë e Re dhe Nauru. Asnjëherë nuk u dënuam nga ndonjë gjykatë, as nuk morëm ndonjë informacion se për sa kohë do të qëndronim në burg. Pra, ti pret që të ndodhë diçka, por pasi kalojnë ditë, muaj, vite – një dekade për disa – dhe asgjë nuk ndryshon. Është një lloji sistemi paraburgimi në formën e torturës. Ndarja e familjeve është një nga shtypjet më mizore të paraburgimit pa afat. Një partner ose i afërm mashkull mund të mbahet në ishullin Manus, ndërsa partnerët, të afërmit dhe/ose fëmijët mund të mbahen në Nauru ose Australi. Fëmijët shpesh ndahen nga vëllezërit e motrat; një pjesëtar i familjes mund të transferohet në një burg ose spital tjetër për arsye shëndetësore dhe pjesa tjetër e familjes të mbetet pas. Ndarjet e tjera ndodhin nëpërmjet pasojave afatgjata te fëmijët dhe traumës së pësuar nga një prind që e sheh fëmijën e tij, duke u rritur në burg. Mjetet e torturës që përdoren për të vënë në jetë këtë politikë janë sistematike dhe të shumanshme. Dhuna seksuale në kampet e burgut, veçanërisht kundër fëmijëve, të rinjve dhe grave beqare, është e përhapur dhe praktikohet pa u ndëshkuar. Shumë njerëz, të cilët janë larguar nga vendi i tyre për shkak të ekstremizmit të dhunshëm të patriarkalizmit, e gjejnë veten tani të mbërthyer në një shtet që supozohet t’i mbrojë, por në vend të kësaj, i burgos brenda një sistemi që nxit dhunë të mëtejshme. Poshtërimet e përditshme përfshijnë eliminimin e çdo lloj pushteti personal, madje edhe të pjesëve më intime të jetës, neglizhencën mjekësore dhe mungesën e ushqimit dhe të higjienës. Vetëm në ishujt Manus dhe Nauru janë vrarë 20 persona për shkak të dhunës fizike, mungesës së trajtimit mjekësor, vetëvrasjes dhe vetëlëndimit të shkaktuar nga kushtet, dhe shumë të tjerë vazhdojnë të vdesin edhe pasi janë larguar nga ishujt. Më në fund më dhanë një vizë të përkohshme për në Zelandën e Re, ku munda të përfitoja azil politik. Por çfarë fati i pret njerëzit që janë dërguar në Ruandë? Politikanët në Britaninë e Madhe po përpiqen të manipulojnë opinionin publik, duke thënë se do të sigurohen që të drejtat e njeriut të mos shkelen. Por kjo nuk është e vërtetë. Ata do t’i dërgojnë me forcë refugjatët në një vend që është i vështirë për t’u aksesuar nga media dhe organizatat e të drejtave të njeriut. Dhe në këtë mënyrë, Britania e Madhe do të vendosë një sistem torture mbi njerëzit që tashmë janë të zhvendosur, njësoj si Australia. Për vite të tëra, shumë njerëz kanë paralajmëruar se nëse bota hesht për veprimet e Australisë, shtetet e tjera do të bëjnë të njëjtën gjë. Si njëri prej atyre që e ka përjetuar atë sistem brutal dhe që ka shkruar prej kohësh rreth kësaj, besoj se qeveria britanike po shkakton një tragjedi, që do të njollosë përgjithmonë historinë e saj. Behrouz Boochani është gazetar kurdo-iranian, mbrojtës i të drejtave të njeriut, shkrimtar dhe producent filmash. Janet Galbraith është themeluesja e “Writing Through Fences”, një projekt në internet që bashkëpunon me artistë dhe shkrimtarë të burgosur në qendrat e paraburgimit të imigracionit dhe redaktore e këtij artikulli