Jeta pas gal-dem: Çfarë bëri më tej Liv Little
Pse tregojmë historira? Shpesh, sepse duam të kuptojmë vendin tonë në botë ose për t’i bërë të tjerët të ndihen se bien në sy. Kjo është arsyeja pse Liv Little themeloi në 2015 gal-dem, revistën novatore për gratë dhe jogjinorët me ngjyrë, e cila vazhdoi për tetë vite të pabesueshme dhe transformuese. Fatkeqësisht, në mars të këtij viti u njoftua mbyllja e botimit të saj, duke lënë pas një trashëgimi të pashlyeshme në botën e botimeve; duke theksuar, shumë kohë përpara pëshpërimave të aktivizmit performues, nevojën për t’i ofruar një platformë zërave të margjinalizuar.
Little, e cila u largua nga revista në 2020, u shpreh për mbylljen e saj: “Mund të jetë fundi i një kapitulli për mua, por ka qenë një kapitull i jashtëzakonshëm”. Dukej një vendim i çuditshëm për një grua e cila kishte ndërtuar një perandori ende në kulmin e suksesit të saj. E megjithatë, Little, e cila më flet në Zoom nga divani i shtëpisë së saj, me dy macet që i përkëdhelen herë pas here, më thotë se kishte arritur tashmë rraskapitjen e plotë. “Jam dikush që dëshiron të zërë hapësirë në shumë mënyra të ndryshme dhe qasja ime ndaj tregimit ka qenë gjithmonë që të mos ndihem e fiksuar vetëm pas një mënyrë të caktuar për ta bërë këtë”, shprehet ajo. “Asgjë nuk zgjat përgjithmonë dhe asgjë nuk duhet të jetë [përgjithmonë]. Do të mërzitesha shumë nëse do të bëja të njëjtën gjë në mënyrë të pafundme”.
Kur Little u largua nga gal-dem, ajo u regjistrua në një program pasuniversitar për letërsi britanike të autorëve me ngjyrë. Atëherë thoshte: “Mund të bëhesh një tregimtare brilante vetëm nëpërmjet studimit”. Rezultati i atij kursi dhe i kthesës në karrierën e saj ishte romani i saj debutues, Rosewater. Në qendër të tij është përralla prekëse dhe e rrëfyer me aq mjeshtëri e Elsie, një poete e re queer që jeton në Londër, e cila përpiqet të gjejë një strehë, në të gjithë kuptimet, pasi është dëbuar nga banesa e saj sociale. Ka shumë për të treguar për krijimin e artit në një shoqëri kapitaliste, për familjen dhe se ç’do të thotë rikthimi në shtëpi, nëse e përqafojmë plotësisht këtë ide.
“Doja që Elsie të ishte dikush, zëri i së cilës është i rëndësishëm, prandaj zgjodha që ajo të ishte poete”, shpjegon Little. Poezia në vetvete ishte marrë nga poeti jogjinor Kai-Isaiah Jamal, një tjetër shembull i prirjes së Little për ta ndarë hapësirën me artistë të tjerë me ngjyrë. “Aftësia për t’u lidhur me zemrën nëpërmjet poezisë dhe artit performues... pikërisht aty qëndron magjia dhe fuqia e Elsie, dhe gjithashtu ajo e Kai”, thotë ajo. “Kur Kai më dërgoi fillimisht [poezinë] mbi një pjatë tradicionale gujaneze, më kujtoi mamanë time dhe më transmetoi atë çka do të thotë ushqimi në aspektin kulturor dhe shpirtëror. Më rrodhën lot, ndërsa lexoja poezinë”.
Ajo që e tërheq Little në një tregim është personazhi dhe gjetja e zërit të tij. Ajo e përshkruan Elsie si dikë që nuk “bën kompromise”. “Nuk doja që ajo të ishte e pasigurt për ngjyrën, identitetin ose talentin e saj. Ajo nuk është asnjë nga ato gjëra. Ajo e di që është e guximshme”.
Pasi u detyrua ta linte programin pasuniversitar para kohe për shkak të një tragjedie personale, Little flet për një periudhë trishtimi dhe çorientimi të skajshëm. Sipas mendimit tim, mbase zëri që ajo kërkonte ishte thjesht zëri i saj. “Mendoj se ke të drejtë, mbase kjo është ajo që unë po përpiqesha të bëja”, thotë ajo. Rosewater është dëshmia se ajo e ka arritur këtë.
Rosewater by Liv Little është tani në shitje
Marie-Claire Chappet është gazetare e arteve dhe kulturës që jeton në Londër dhe redaktore kontribuese në “Harper’s Bazaar”
